عکس های عاشقانه دونفره + عکس نوشته های دونفره رمانتیک
وقتی که تو را می بینم. ملالی در قلب خودم احساس می کنم. مثل این که باید دست هایم را. بر سرت بگذارم و دعاکنان بگویم. که خدا تو را همین طور. پاک و لطیف و زیبا نگه دارد
دوچرخه‌ها را ورق می‌زنم - همشهری آنلاین- دست هایم را بشقاب می زنم ,روی یکی از کیسه‌های پلاستیکی نوشته: ۹۵ به قبل ۱۱۱. می‌گذارمش روی میز. چند تا از دوچرخه‌ها را بیرون می‌آورم؛ ویژه‌نامه‌ی ۱۳سالگی، قدیمی‌ترین دوچرخه‌ای که دارم. ویژه‌نامه‌ی ۱۴سالگی هم این‌جاست.با نقش‌هایم زندگی می ... - jamejamonline.irوقتی مخاطب نام رضا ناجی را می‌شنود، ناخودآگاه به یاد لهجه شیرین او می‌افتد که با همین لهجه نقش‌های مختلفی را در فیلم‌های سینمایی و سریال‌های تلویزیونی بازی کرده و مخاطب او را دوست داشته است.
وقتی که تو را می بینم. ملالی در قلب خودم احساس می کنم. مثل این که باید دست هایم را. بر سرت بگذارم و دعاکنان بگویم. که خدا تو را همین طور. پاک و لطیف و زیبا نگه دارد
روی یکی از کیسه‌های پلاستیکی نوشته: ۹۵ به قبل ۱۱۱. می‌گذارمش روی میز. چند تا از دوچرخه‌ها را بیرون می‌آورم؛ ویژه‌نامه‌ی ۱۳سالگی، قدیمی‌ترین دوچرخه‌ای که دارم. ویژه‌نامه‌ی ۱۴سالگی هم این‌جاست.
می‌نشینم روی صندلی. چکمه‌هایم را می‌پوشم. دستم را می‌گیرم به دیوار و قد راست می‌کنم. صورتی آینه را تاریک می‌کند. همان‌طور که تماشایم می‌کنم، دست‌کش‌هایم را می‌پوشم.
دختر نوجوانی می گوید که ازسوی هفت مرد بروی تجاوز شده است. این دختر می گوید که با چل وفریب ازکابل ربوده شد و سپس مردی با پسران و دامادش در بلخ بر وی تجاوز کردند.
کودکانِ بی‌سرنوشت. این آشفتگی نابودم می‌کند. چشم‌هایم را باز می‌کنم. نابود نشده‌ام. ماسک تکان نخورده. هنوز همانجاست. روی صورتم. من ماسک می‌زنم؛ پس هنوز هم هستم. چراغ سبز می‌شود. مثل چشمان پسر.
می‌نشینم روی صندلی. چکمه‌هایم را می‌پوشم. دستم را می‌گیرم به دیوار و قد راست می‌کنم. صورتی آینه را تاریک می‌کند. همان‌طور که تماشایم می‌کنم، دست‌کش‌هایم را می‌پوشم.
روی یکی از کیسه‌های پلاستیکی نوشته: ۹۵ به قبل ۱۱۱. می‌گذارمش روی میز. چند تا از دوچرخه‌ها را بیرون می‌آورم؛ ویژه‌نامه‌ی ۱۳سالگی، قدیمی‌ترین دوچرخه‌ای که دارم. ویژه‌نامه‌ی ۱۴سالگی هم این‌جاست.
شرایط را به گونه‌ای فراهم کرده‌اند که تئاتر حرفی برای گفتن نداشته باشد و تبدیل به جریانی بی‌خاصیت شود. هر لحظه همه ما را بی‌حرمت می‌کنند . بدترین شرایط اجرایی و رفتاری را با ما دارند و ما هم می‌پذیریم.
وقتی مخاطب نام رضا ناجی را می‌شنود، ناخودآگاه به یاد لهجه شیرین او می‌افتد که با همین لهجه نقش‌های مختلفی را در فیلم‌های سینمایی و سریال‌های تلویزیونی بازی کرده و مخاطب او را دوست داشته است.
غلامرضا محمدی: به حرف‌هایم درباره انتخابی پایبندم سرمربی تیم ملی کشتی آزاد با تاکید بر برگزاری رقابت‌های انتخابی در تمامی اوزان، گفت: به حرف‌هایی که می‌زنم پایبند هستم.
دختر نوجوانی می گوید که ازسوی هفت مرد بروی تجاوز شده است. این دختر می گوید که با چل وفریب ازکابل ربوده شد و سپس مردی با پسران و دامادش در بلخ بر وی تجاوز کردند.
شرایط را به گونه‌ای فراهم کرده‌اند که تئاتر حرفی برای گفتن نداشته باشد و تبدیل به جریانی بی‌خاصیت شود. هر لحظه همه ما را بی‌حرمت می‌کنند . بدترین شرایط اجرایی و رفتاری را با ما دارند و ما هم می‌پذیریم.
پدر می گوید:" پرده ها را بکش و مامان همیشه پرده ها را کنار می زند. پرده را کنار می زنم . پسر همسایه کیف به دست سر کوچه پیدایش می شود. می آید و به من نزدیک می شود و من برایش دست تکان می دهم. مرا نمی بیند.
می‌نشینم روی صندلی. چکمه‌هایم را می‌پوشم. دستم را می‌گیرم به دیوار و قد راست می‌کنم. صورتی آینه را تاریک می‌کند. همان‌طور که تماشایم می‌کنم، دست‌کش‌هایم را می‌پوشم.
مرد ثروتمند پرسید: «بقیه روز را چه می کنی؟» ماهیگیر پاسخ داد: «صبح ها به اندازه ی کافی می خوابم، به اندازه ی نیاز ماهیگری می کنم، با بچه هایم بازی می کنم، با همسرم گپ می زنم.
شرایط را به گونه‌ای فراهم کرده‌اند که تئاتر حرفی برای گفتن نداشته باشد و تبدیل به جریانی بی‌خاصیت شود. هر لحظه همه ما را بی‌حرمت می‌کنند . بدترین شرایط اجرایی و رفتاری را با ما دارند و ما هم می‌پذیریم.
مرد ثروتمند پرسید: «بقیه روز را چه می کنی؟» ماهیگیر پاسخ داد: «صبح ها به اندازه ی کافی می خوابم، به اندازه ی نیاز ماهیگری می کنم، با بچه هایم بازی می کنم، با همسرم گپ می زنم.
وقتی مخاطب نام رضا ناجی را می‌شنود، ناخودآگاه به یاد لهجه شیرین او می‌افتد که با همین لهجه نقش‌های مختلفی را در فیلم‌های سینمایی و سریال‌های تلویزیونی بازی کرده و مخاطب او را دوست داشته است.
مرد ثروتمند پرسید: «بقیه روز را چه می کنی؟» ماهیگیر پاسخ داد: «صبح ها به اندازه ی کافی می خوابم، به اندازه ی نیاز ماهیگری می کنم، با بچه هایم بازی می کنم، با همسرم گپ می زنم.
کودکانِ بی‌سرنوشت. این آشفتگی نابودم می‌کند. چشم‌هایم را باز می‌کنم. نابود نشده‌ام. ماسک تکان نخورده. هنوز همانجاست. روی صورتم. من ماسک می‌زنم؛ پس هنوز هم هستم. چراغ سبز می‌شود. مثل چشمان پسر.
روی یکی از کیسه‌های پلاستیکی نوشته: ۹۵ به قبل ۱۱۱. می‌گذارمش روی میز. چند تا از دوچرخه‌ها را بیرون می‌آورم؛ ویژه‌نامه‌ی ۱۳سالگی، قدیمی‌ترین دوچرخه‌ای که دارم. ویژه‌نامه‌ی ۱۴سالگی هم این‌جاست.
وقتی که تو را می بینم. ملالی در قلب خودم احساس می کنم. مثل این که باید دست هایم را. بر سرت بگذارم و دعاکنان بگویم. که خدا تو را همین طور. پاک و لطیف و زیبا نگه دارد
کودکانِ بی‌سرنوشت. این آشفتگی نابودم می‌کند. چشم‌هایم را باز می‌کنم. نابود نشده‌ام. ماسک تکان نخورده. هنوز همانجاست. روی صورتم. من ماسک می‌زنم؛ پس هنوز هم هستم. چراغ سبز می‌شود. مثل چشمان پسر.
می‌نشینم روی صندلی. چکمه‌هایم را می‌پوشم. دستم را می‌گیرم به دیوار و قد راست می‌کنم. صورتی آینه را تاریک می‌کند. همان‌طور که تماشایم می‌کنم، دست‌کش‌هایم را می‌پوشم.